دهه‌ها پس از فرود خدمه آپولو بر روی ماه، ماهنوردان و دانشمندان علوم ماه هنوز هم به دنبال کشف ماهیت بوی این جرم کیهانی هستند.

هریسون «جک» اشمیت، دانشمند و فضانوردی که در دسامبر سال ۱۹۷۲ بر روی سطح ماه قدم گذاشت، می‌گوید: تمامی ماهنوردان در آن زمان بر این موضوع توافق داشتند که پس از پیاده‌روی روی سطح این قمر و برداشتن کلاه‌ها از سرشان متوجه می‌شدند نمونه‌های خاک ماه در درون هوای کابین بوی باروت سوخته تفنگ می‌دهد.

«لاری تیلور»، مدیر موسسه علوم زمینی سیاره‌ای دانشگاه تنسی در Knoxville، نیز با اشمیت موافق است. او در طول ماموریت آپولو ۱۷ در مرکز فضایی جانسون ناسا در هوستون خدمت می‌کرد و یکی از افرادی بود که مستقیما به فضانوردان حاضر روی ماه مشاوره می‌داد. تیلور بر این باور است آنچه فضانوردان بو می‌کردند، ذرات غبار بسیار فعال‌شده با اتصالات سست (dangling bonds) بود.

وی گفت: یک زمین‌شناس در زمان خرد کردن صخره‌های زمینی، بویی حس می‌کند که از خردکردن مواد معدنی و بنابراین ایجاد اتصالات سست حاصل می‌شود. اما روی ماه، این اتصالات می‌توانند به مدت طولانی وجود داشته باشند و چون صخره و خاک ماه فقط حاوی ۴۳ درصد اکسیژن است، بخش اعظم چنین اتصالاتی به دلیل وجود اکسیژن هستند. من معتقدم تمامی فضانوردان این اتصالات را در غبار ماه بوئیده‌اند.

باز آلدرین، خلبان ماژول ماه ماموریت آپولو ۱۱، نیز بوی این قمر را به خاطر دارد. هنگامی که آرمسترانگ و آلدرین پس از پیاده‌روی روی ماه دوباره وارد فرودگر شدند، لباس‌ها و تجهیزاتشان از خاک ماه پوشیده شده بودند و این خاک بوی خاصی داشت.