انواع روشهاي تدريس

روش سخنراني

اين روش که سابقه اي طولاني در نظامهاي آموزشي دارد به ارائه مفاهيم به طور شفاهي از طرف معلم و يادگيري آنها از طريق گوش کردن و يادداشت برداشتن از طرف شاگرد مي پردازد.

در اين روش يک نوع يادگيري و رابطه ذهني بين معلم و شاگرد ايجاد مي شود.

مراحل انجام  روش سخنرانی

مرحله اول: آمادگي براي سخنراني

- آمادگي از نظر تجهيزات (آيا در سخنراني از وسايل آموزشي استفاده خواهد شد؟)
- آمادگي عاطفي (آيا من با آسودگي سخنراني مي کنم؟) 
- آمادگي از نظر زمان (آيا زمان کافي براي آماده شدن وجود دارد؟)

مرحله دوم: مقدمه سخنراني

1- ايجاد رابطه بين معلم و شاگرد (معلم در ابتداي صحبت با فراگيران گپي بزند. لطيفه اي تعريف کند و ...) 
2- جلب توجه فراگيران : با فعاليتهايي همچون طرح سوال، بخث و گفتگو، استفاده از وسايل بصري مي توان به اين مهم دست پيدا کرد.

در جلب توجه فراگيران، روايت نکات زير مي تواند بسيار مفيد باشد:

الف: شناخت علايق و خواسته هاي شاگردان (توجه به عواملي همچون سن، جنس، وضع اجتماعي، اقتصادي و ...) 
ب: ايجاد انگيزش (در فرآيند تدريس، بهتر است به شاگرد گفته شود موضوع مشکل ولي قابل فهم و حل مي باشد.) 
ج: بيان صريح هدفها و نکات مهم سخنراني
د: استفاده از پيش سازمان دهنده: ارائه پيش سازمان دهنده باعث دسته بندي اطلاعات، حفظ کردن آنها مي شود. 
ه) پيش آزمون و فعال کردن آگاهي و اطلاعات فراگيران

مرحله سوم: متن و محتوي سخنراني

1- جامع بودن محتوي:

متن سخنراني بايد تمام اهداف آموزشي را در بر داشته باشد.

شاگرداني که سخنراني معلمانشان جامعيت بيشتري داشته باشد بهتر ياد مي گيرند.

2- سازماندهي منطقي محتوي:

وقتي مواد آموزشي خوب سازماندهي شوند. يادگيري آسانتر مي شود زيرا سازماندهي قدرت درک مفاهيم را افزايش مي دهد.  

مرحله چهارم: جمع بندي و نتيجه گيري

بعد از اتمام سخنراني معلم مي تواند: 
الف: از شاگردان بخواهد که بعضي از نکات مهم درس را به خاطر بياورند يا نظر خود را درباره آنها بگويند. 
ب: به سوالهاي شاگردان یکجا پاسخ گويد. 
ج: نکات مهم و اساسي درس را گوشزد و مرور کند.

در پايان يک جلسه سخنراني، معلم بايد با شاگردان وارد مسائل غيررسمي شود تا خشکي و يکنواختي درس کاهش يابد و شاگردان در جلسات ديگر با رغبت بيشتر شرکت کنند.

محاسن و محدوديتهاي روش سخنراني   

الف) محاسن

 ب) محدوديت روش سخنراني

•معلم متکلم وحده است، شاگردان چندان فعال نيستند.

•بيشتر از حس شنوايي استفاده مي شود.

•قدرت تکلم شاگردان چندان تقويت نمي شود.

•محدوديت روش سخنراني بيشتر متعلق به عدم کاربرد صحيح آن است.

•اين روش، مستلزم وجود برخي از خصوصيات شخصيتي مانند صدا، روش سخنگويي، رواني سخن، آرامش و نظم و ... است.